Een week of twee geleden kriebelde het al, maar het is nu toch echt wel uitgegroeid tot complete jeuk hoor. Moet ik naar de dokter? Geen idee, of zij er iets mee zou kunnen, het is een kwestie van de geest, dus denk dat zij vast gaat doorverwijzen. Rest dan nog de vraag of de volgende expert in de GGZ bijbel mijn aandoening zou kunnen vinden… Wat heb ik dan? Nou, ik stel me kwetsbaar op… ik geef het gewoon ronduit toe.. Ik heb Kerstkriebel en wel in de extreme vorm, gewoon mega zeg maar.
Om mezelf te verdedigen leg ik de schuld daarvan toch graag bij ondernemingen als de Action, Intratuin en de Hema. Want zeg nou zelf… het is nog geen oktober en heel subtiel poppen her en der glimmertjes en bling blingetjes op tussen de op=op tuinstoelen en gietertjes in roze kaboutervorm.
Ik kan er niets aan doen. Misschien was ik in een vorig leven een ekster. Mijn oog is er op getraind. Als het glimt of blingt dan moet ik even kijken, voelen, ervaren. Tot nu toe kon ik me beheersen. Een innerlijke opvoeder roept dan ‘Zeg… even serieus nu… het is herfst… gewoon NIET doen!’
De schade tot nu toe… Wat kleine hebbedingetjes om zelf kerstkaarten te maken. Ik heb de poeperige engeltjes met fluffy buikjes laten hangen na er een paar minuten mee geknuffeld te hebben. Ook de nieuwe modelijn in ballenland heb ik nog weten te weerstaan. Ik heb de zwart/wit lijn qua ballen met een subtiel tintje zilver er door. Maar ja dat is zo 2019. In 2020 heb ik echt met mijn laatste wilskracht de poeder roze stijl laten liggen. Zo trots daarover.
Bij het opruimen van de kerstspullen heb ik de kerstlampjes niet ingepakt. Bij mij hangen alle dagen van het jaar de kerstlampjes in huis. Om een ijzeren decorek aan de muur, om een tafelstang boven de eettafel en om een zelf gemaakt chalkboard werk in de keuken. Ik vind het gewoon zo kneuterig gezellig staan. Die lieve kleine lichtbronnetjes die net even dat kleine beetje jazz aan de inrichting geven.
Gisteren ontdekte ik de volgende fase van mijn aandoening. De onbedwingbare behoefte om op Spotify mijn Kerst playlist op te bouwen. Niet met de standaard saaie Mariah Carey en Wham nummers, wel nee, de meest gekke en hippe nummers vinden is de sport. Al dansend door de kamer proef ik vast even voor van de geest van Kerst. De volgende fase staat al te wiebelen om de hoek. De ‘ik-kijk-vast-heel-veel-Kerstfilms-fase’. Het geeft niets dat ik ze al drie keer gezien heb. Ik pak mijn knuffeldekentje en ga op de bank helemaal in cocon-modus. Zo zoet allemaal.
Het grappige van mijn aandoening is, dat ik er last van heb, tot vlak voor Kerst en dan ineens… pats boem compleet genezen. Eigenlijk best ondankbaar, dat ik er zo veel aandacht voor heb, tot de dag zelf. Als er iemand een hekel aan de Kerstdagen heeft, ben ik het wel hahahaha. Zitten en gourmetten, oh my loardie, neeeeeee! Optutten en verplichte bezoekjes? Alsjeblieft, sla mij over!! Eind januari bekruipt mij de volgende kriebel… als de paaseitjes hun opmars maken bij de Action en dan ga ik weer los. Wel jammer dat er geen Paashits zijn… maar ja het leven is nu eenmaal niet helemaal perfect…
